Kavuşma

Evlat edinme başvurum onaylanıp, bekleyenler arasında sıraya girince bana söylenen şey “Çok sık arayıp sıranızı sormayın çünkü hemen ilerlemiyor. Siz 2-3 ayda bir arayın” olmuştu. Ancak gelin bunu bir de bana sorun! Bırakın 2-3 ayı, ben her gün arayıp sormak istiyordum neredeyse. Yine de ayda bir sefer aramanın mantıklı olacağı kararını verdim. Daha doğrusu bir ay arıyordum, ertesi ay kuruma gidiyordum. Hem böylece kurum çalışanları ile başlayan sıcak ilişkim de devam etmiş oluyordu. Bu arada şu bilgiyi de vermek istiyorum, başvurusu onaylananlar başvuru tarihine göre sıraya giriyor. Bu sebeple, eğer evlat edinme kararı verdiyseniz, başvurunuzu bir an önce yapmanızı tavsiye ediyorum.

Aradan 2.5 yıl geçmişti neredeyse ama yedinci sıradan girdiğim yerim en fazla 3’e kadar iniyordu. Hatta bazen 4-5’e çıkıyor, sonra tekrar iniyordu. Ümitsizliğe hiç kapılmadım ama 2-3 yıl kadar daha sürecek herhalde diye düşünmeye başlamıştım. Ta ki 2018 yılı Kasım ayına kadar.

Doğum günüm olan 20 Kasım günü (2018 yılında), belki bir hediye olur bana diyerek kurumu aradım ve sıramı sordum. Cevap “Maalesef Serkan bey, değişmedi. Hala 3.sıradasınız” oldu. Biraz hayal kırıklığı olmuştu açıkçası. Artık, umarım yaza oğluma kavuşurum da en azından yaz tatili yaparız beraber diye düşünmeye başlamıştım. Fakat tam bir hafta sonra, 27 Kasım’da iş yerindeyken telefonum çaldı. Numarayı artık ezbere bildiğim için arayanın kurum olduğunu görünce hem heyecanlandım, hem meraklandım. Daha bir hafta önce konuşmuştuk, şimdi ne söyleyebilirlerdi ki! Telefonu açtım, dinledim ve 10 saniye kadar donakaldım. Arayan sosyal hizmet uzmanı “Serkan bey, bir çocuk dosyası var. Dosyayı okumak için sizi yarın bekliyoruz” dedi. “Ama” dedim, “Geçen hafta üçüncü sıradaydım, nasıl sıram geldi bir haftada”. Uzman “Yarın konuşuruz” dedi.

Uykusuz Bir Gece

Tahmin edersiniz ki o gece sabaha kadar uyuyamadım. Heyecandan kalbim duracak gibiydi. Yarın oğlumun bilgilerini öğrenecektim, nasıl uyuyabilirdim ki! Sabah olunca erkenden kuruma gittim. Sosyal hizmet uzmanı Gizem Hanım dosyayı okuyacaktı bana, birlikte bir odaya girdik. Öncellikle sıramın bir haftada 2 kişi ilerleyerek nasıl 1’e geldiğini sordum. 3 yaşında (2 yaş bitince otomatik olarak 3 yaş diye kayıtlara giriyor) bir çocuğun dosyasının evlat edinme için uygun hale geldiğini, ancak önümde bekleyen 2 ailenin (evli çift olduklarını anlamıştım), bir şekilde dosya okunduktan sonra “hayır” dediklerini ama buna kesinlikle takılmamam gerektiğini, her ailenin dinamiklerinin farklı olduğunu, beraber dosyayı okuyacağımızı söyledi. Takılmamıştım zaten, hemen okuyalım dedim. İleride oğlum olacak çocuğun tüm hikayesini okuduk beraber. Dosyada çocuğun hikayesinin yanında fiziksel-psikolojik gelişimini, varsa hastalıklarını, kullandığı ilaçları, kişilik özelliklerini kısaca her detayı size okuyorlar. Dosyada fotoğraf yok. 10 yıl kadar önce fotoğraf da oluyormuş ama çok yerinde bir kararla bunu kaldırmışlar. Bu arada bir bilgi daha vereyim, dosya okuyarak istediğiniz kadar çocuk için “hayır” diyebiliyorsunuz ve sıranız değişmiyor. Ancak çocuğu görmeye karar verip, tanıştıktan sonra sadece 3 defa “hayır” deme hakkınız var. Sonrasında muhtemelen kurum da “çocuklarda değil, sizde bir sorun var herhalde” diye düşünüp başvuruyu iptal ediyor. Eğer tekrar evlat edinmek istiyorsanız, prosedürlerin en başına dönüyorsunuz.

Dosya okunurken arada takıldığım şeyleri sordum. Cevaplayabildiği kadar cevapladı Gizem Hanım. Okuma bittikten sonra asıl soru geldi “Serkan bey, çocuğu görmek istiyor musunuz?” . “Elbette” diye cevapladım. Yaklaşık 2.5 yıl olmuştu, daha fazla beklemek istemiyordum. Görüşme sonrasında çocuğun bulunduğu Sevgi Yuvası’na haber verileceği ve gerekli izinlerin alınacağı, ardından 29 Kasım’da benim yuvaya gidip çocukla bağlanma programına katılabileceğim söylendi. Bağlanma programı dedikleri şey de aslında çocukla vakit geçirmek, oynamak. Amaç, çocuğun size alışması ve beraber eve gittiğinizde sizi bir yabancı gibi görmemesi. Bu program genel olarak yaklaşık 1 hafta kadar sürüyor.

İlk Tanışma

Yine uykusuz geçen iki gece sonrasında, 29 Kasım Perşembe günü sabah erkenden yuvaya gittim. Direkt müdürün odasına davet edildim ve çocuk hazırlanıp gelene kadar bana bazı bilgiler verdiler; son sağlık durumu, kişilik özellikleri gibi. Söylenenlerin yarısını duymuyordum bile. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Sanırım böylesine heyecanı ömrüm boyunca bir daha yaşamam. Çok değil, 10 dakika sonra “müstakbel” oğlumu görecektim. 44 yaşındaydım ve bir anda 2 yaş 3 aylık bir erkek çocuğum olacaktı. O anları “doğumhane kapısında bekleyen baba” olarak tasvir ediyorum her zaman.

Müdür “İşte geldi” deyince, arkam dönük olarak oturduğum kapıya baktım. Görevlinin elinden tutmuş, ürkek ama bir yandan da muzip bakışlı, açık kahverengi saçlı, beyaz tenli, kocaman siyah gözlü, yüzünde müthiş bir gülümseme ile ışıl ışıl parlayan bir çocuk durmuş bana bakıyordu! Çok duygusal birisi değilim ya da ben öyle sanıyordum ama oğlumu görünce gözyaşlarıma hakim olamadım. Sıkı sıkı sarılmak, öpmek, koklamak geldi içimden ama onun için bir yabancı olduğumu hatırladım ve sakince yanına gidip eğilerek “Merhaba ben Serkan, senin adın nedir bakalım yakışıklı” dedim. İlk tanışmamız böylece gerçekleşmiş oldu.

Sonrasında bizi oyun salonuna götürdüler. Yanımda bir kitap ( İyi Yürekli Dev Memo) ve 1-2 tane de oyuncak götürmüştüm.  Yuvada oyuncakları olduğunu biliyordum ama ona özel oyuncakları olsun istemiştim. Müdür odasındaki resmi tanışma, 5 dakika içinde oğlumun sırtıma çıkması, kucağımdan inmemesi, kahkahalar, bağrışmalar eşliğinde gayet baba-oğul ilişkisine dönmüştü bile! Bir hafta boyunca her gün yuvaya gidip, 2-3 saat oğlumla vakit geçirdim. Bana göre bağlanma bir günde tamamlanmıştı ama müdürün onayı gerekiyordu elbette. 

Hafta sonu, yeğenim İrem ve en büyük abimle ihtiyaç alışverişi yaptık. Odası, karyola takımı hariç hazır gibiydi (sipariş 15 gün sonra gelecekti). Kıyafetinden çatal kaşığa, ateş ölçerinden bebek bezine, burun tıkanıklığı için aspiratöründen ev içi ayakkabısına kadar aklımıza gelen her ihtiyacı aldık.

Yuva Dışına İlk Adım 

Altı gün geçmişti ve bence tamamen bağlanma tamamlanmıştı. Müdürün odasına gittim ve durumu sordum. Müdür de onay verince artık çocuğu eve götürebilmem için yasal izin çıkması gerekiyordu. Yasal izin dedikleri de şu; evlat edinme için velayet davası açana kadar çocuk bir yıl süre ile yanınızda “Geçici Bakım Sözleşmesi” ile kalıyor. Bu sözleşmeyi de valilik imzalıyor. Bu prosedürün halledilmesi için bir gün geçti. 

7 Aralık 2018 hayatımın en önemli günü, dönüm noktası. En yakın iki arkadaşım ile birlikte sabah erkenden yuvaya gittik. İmzalar, prosedürler, çocukla ilgili dikkat etmem gereken noktalar…Bu işleri nasıl hallettim, nasıl imza attım, bana ne söylediler hiç hatırlamıyorum bile.

Bütün işlemler halledilince, müdür bana artık çocuğunuzu alıp eve gidebilirsiniz dedi. Mahkeme süreci hariç her şey bitmişti. Sadece üstündeki kıyafetleri alıyorum dedim görevlilere.

Elinden tuttum, yuvanın dışına beraber ilk adımımızı attık. O andan sonra ne benim hayatım, ne de onun hayatı aynı olmayacaktı !

Yazar : Kalptenbaba